Σκέψεις για ψυχική ηρεμία και αυτοβελτίωση

* Η μεγαλύτερη απώλεια στον κόσμο είναι η διαφορά μεταξύ αυτού που είμαστε κι αυτού που θα μπορούσαμε να γίνουμε. Εάν γνωρίζαμε αυτό που θα μπορούσαμε να γίνουμε θα μας κοβόταν η ανάσα. Η ψυχή μας προσμένει με λαχτάρα αυτό που θα μπορούσαμε να γίνουμε. Δε μας συμφέρει να την απογοητεύουμε.

 *Οι διαπληκτισμοί δεν μας οδηγούν πουθενά, ενώ το να έχει κάποιος δίκιο σπάνια βοηθάει στο να λυθεί μια λογομαχία. Μάλιστα ενδέχεται να υπάρχει και διαφορά μεταξύ του να έχει κάποιος δίκιο και του να είναι ορθός. Η ορθότητα μπορεί να βοηθήσει στο να βρει κανείς το δίκιο του, αλλά όχι πάντα. Όμως, εκείνο που φέρνει το καλύτερο αποτέλεσμα όταν υπάρχει διαφωνία είναι η αγάπη και η κατανόηση. Άλλωστε η αρετή δεν ταυτίζεται απαραίτητα με το να έχει κανείς δίκιο ή να είναι σωστός.

* Οι φόβοι δεν είναι τίποτε άλλο από καταστάσεις του νου. Τη στιγμή που κάποιος καταλαμβάνεται από φόβο, καλό είναι ν’ αναρωτιέται: Γιατί τείνω να κάνω το φόβο πραγματικότητα; Ο φόβος παραλύει τη θέληση και ακινητοποιεί τον άνθρωπο, κι αυτό θάπρεπε να το αποφεύγουμε σε κάθε περίπτωση. Απεναντίας, η περίσκεψη, η προσεκτικότητα και η προφύλαξη βοηθάει τον άνθρωπο να προχωράει μπροστά με λιγότερα εμπόδια.

* Ο σκοπός της ζωής είναι να δώσει στον άνθρωπο την ευκαιρία να γίνει η καλύτερη ‘έκδοση’ του υψηλότερου οραματισμού που είχε ποτέ για το ΠΟΙΟΣ είναι. Και όταν η ζωή του στέλνει προκλήσεις και δοκιμασίες, είναι χρήσιμο να θυμάται ότι αυτές έχουν επιτραπεί ώστε να τον βοηθήσουν να προχωράει προς τον ύψιστο σκοπό της Αυτοπραγμάτωσης. Κάθε άνθρωπος έχει μέσα του τη δύναμη να υψωθεί πάνω από τις προκλήσεις και να τις αντιμετωπίσει με θάρρος και λογική, ώστε να φέρει το καλύτερο αποτέλεσμα. Αρκεί να μην πανικοβληθεί.

Το παιδί τρέφεται με γάλα και επαίνους. Εξαρτάται από εμάς να του θυμίζουμε συχνά πόσο υπέροχο είναι. Κι ενώ δεν πρέπει να χάνουμε ευκαιρία να επαινούμε ένα παιδί, εξίσου δεν πρέπει να ξεχνάμε να επαινούμε και το “παιδί” που έχουμε όλοι μέσα μας. Το προσωπικό μας εσωτερικό “παιδί”, για να είναι υγιές και ν’ αυξάνεται φυσιολογικά, χρειάζεται οπωσδήποτε την αγάπη, την τρυφερότητα και τους επαίνους μας τώρα και πάντοτε. Ας είμαστε, λοιπόν, επιεικείς και τρυφεροί με το εσωτερικό ευαίσθητο παιδί που κρύβουμε όλοι μέσα μας.

*Εάν κάποιος σήμερα δε νιώθει ευτυχισμένος, τότε το καλύτερο φάρμακο είναι να στείλει ο ίδιος ένα πακέτο ευτυχίας σε συνάνθρωπο που το έχει ανάγκη. Άλλωστε η ευτυχία ή η δυστυχία είναι μια στάση, μια εσωτερική διάθεση, που μεταβάλλεται εύκολα. Εξαρτάται περισσότερο από μας παρά από τις εξωτερικές αντικειμενικές συνθήκες και τη συμπεριφορά των άλλων απέναντί μας που είναι δύσκολο ν’ αλλάξουμε. Ας πούμε στον εαυτό μας : «Επιλέγω να είμαι ευτυχισμένος/η, και δεν επιτρέπω σε κανέναν και τίποτα να μου σκιάσει την ευτυχία μου.»

* Ο Θεός δε χρειάζεται παρακάλια και ικεσίες για ν’ απαντήσει στις προσευχές μας. Μια και ο Ανώτερος Εαυτός μας είναι εγγενώς συνδεδεμένος με τον Ανώτερο Εαυτό του Σύμπαντος, που αποκαλούμε 'Θεό', η ανάγκη μας ήδη βρίσκεται στη διαδικασία της διεκπεραίωσης. Δεν είναι απαραίτητο να τη διατυπώσουμε με λόγια για να την κάνουμε γνωστή. Η τέλεια έκβαση έχει ήδη πάρει το δρόμο της προς εμάς, και όταν φτάσει πρέπει να την αγκαλιάσουμε μ’ ευγνωμοσύνη.