Η συγχώρηση είναι απαραίτητη προϋπόθεση για πνευματική υγεία, και απαιτεί μια βαθιά ικανότητα να απελευθερώνουμε τον εαυτό μας από μνησικακίες και πικρίες. Επί της ουσίας, η συγχώρεση δεν είναι τόσο δώρο στον άλλον, αλλά μία χάρη, ένα δώρο, που κάνει κανείς στον εαυτό του.
Αυτή η διαδικασία της συγχώρησης είναι μια συνειδητή πράξη και μια απόφαση για απελευθέρωση του θυμού και της πικρίας που συνδέονται με πληγές του παρελθόντος, όχι απαραίτητα επειδή το άλλο άτομο αξίζει συγχώρηση, αλλά επειδή εσύ αξίζεις την ψυχική ειρήνη.
Η συγχώρηση είναι μια λυτρωτική πράξη, που σας απελευθερώνει από το βαρύ φορτίο των αρνητικών συναισθημάτων που μπορούν να καταναλώσουν τις σκέψεις και να απορροφήσουν ζωτική ενέργεια από εσάς, προκαλώντας συχνά και ασθένειες στο σώμα.
Η συγχώρηση έχει να κάνει με το σπάσιμο των αλυσίδων του θυμού και του πόνου που σας δένουν με το παρελθόν, επιτρέποντάς σας να προχωρήσετε με μια πιο ανάλαφρη καρδιά. Αυτό δεν σημαίνει να ξεχνάτε το κακό ή να συγχωρείτε τις επιβλαβείς ενέργειες. Μάλλον, είναι μια συνειδητή επιλογή να απελευθερώσετε τα δεσμά που έχουν αυτά τα αρνητικά συναισθήματα πάνω σας.
Το αντίθετο της συγχώρησης είναι η ασυγχωρησία. Ωστόσο, ασυγχωρησία δεν σημαίνει απλά έλλειψη συγχώρησης, αλλά συνήθως συμπεριλαμβάνει και άλλα τοξικά και επιβλαβή συναισθήματα. Θυμός, πικρία, αντιπαλότητα και εκδικητικότητα είναι ένας τοξικός συνδυασμός συναισθημάτων που απορρέουν από την εμπειρία σου να έχεις αδικηθεί και επί της ουσίας είναι συνυφασμένα με το στρες. Για να αντιμετωπίσει το στρες ο εγκέφαλος πυροδοτεί αυτόνομες αντιδράσεις στο σώμα, όπως ταχυπαλμία, υψηλή πίεση, διαταραχές της πέψης, κλπ. Όμως, το να παραμένει κανείς μακροχρόνια σε κατάσταση στρες καταλήγει σε μόνιμο άγχος, κατάθλιψη, εντερικές ανωμαλίες, αϋπνίες, παχυσαρκία, εξασθένιση του ανοσοποιητικού συστήματος, καρδιακά προβλήματα, ακόμη και σε καρκίνο.
Αυτά τα γνώριζε ο Ιησούς, ο Μεγάλος Ιατρός του Ευαγγελίου, όταν έλεγε στην περίφημη «Επί του Όρους Ομιλία» του:
«Εγὼ δὲ λέγω ὑμῖν, ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν, εὐλογεῖτε τοὺς καταρωμένους ὑμᾶς, καλῶς ποιεῖτε τοῖς μισοῦσιν ὑμᾶς καὶ προσεύχεσθε ὑπὲρ τῶν ἐπηρεαζόντων ὑμᾶς καὶ διωκόντων ὑμᾶς, ὅπως γένησθε υἱοὶ τοῦ πατρὸς ὑμῶν τοῦ ἐν οὐρανοῖς, ὅτι τὸν ἥλιον αὐτοῦ ἀνατέλλει ἐπὶ πονηροὺς καὶ ἀγαθοὺς καὶ βρέχει ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους» (Κατά Ματθαίον 5: 44-45).
Το οποίο ερμηνευμένο σημαίνει:
«Εγώ όμως σας λέγω, Αγαπάτε τους εχθρούς σας, ευλογείτε εκείνους οι οποίοι σας καταριούνται, ευεργετείτε εκείνους οι οποίοι σας μισούν, και προσεύχεσθε υπέρ εκείνων οι οποίοι σας βλάπτουν και σας κατατρέχουν, δια να γίνετε υιοί του Πατρός σας του εν τοις ουρανοίς, διότι αυτός ανατέλλει τον ήλιον αυτού επί πονηρούς και αγαθούς και βρέχει επί δικαίους και αδίκους».
Στην δε Κυριακή Προσευχή, το γνωστό «Πάτερ Ημών» που δίδαξε ο Ιησούς, η συγχώρεση των άλλων είναι προϋπόθεση για να συγχωρηθούν και τα δικά μας ανομήματα.
«Και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημώ». [«Και συγχώρησε εις εμάς τις αμαρτίες ημών, όπως και ημείς συγχωρούμε τους αμαρτάνοντας απέναντί μας»]. (Κατά Ματθαίον 6:12)
Δυστυχώς, αυτό το τελευταίο το παραβλέπουν οι περισσότεροι αυτοπροσδιοριζόμενοι ως «Χριστιανοί Ορθόδοξοι», που συχνά ρίχνουν και κατάρες στους εχθρούς τους, διότι νομίζουν ότι ο Ιησούς το είπε για να τους γλιτώσει από κάποια μεταφυσική κόλαση με καζάνια που καίνε τους αμαρτωλούς, στην οποία προφανώς οι περισσότεροι δεν πιστεύουν. Ελάχιστα υποψιάζονται ότι ο Ιησούς το είπε για να τους γλιτώσει από την επίγεια κόλαση στην οποία καταδικάζουν τον εαυτό τους όσοι δεν συγχωρούν.
Τέλος πρέπει να τονίσω ότι δεν είναι αρκετό να συγχωρούμε τους άλλους για να έχουμε ψυχική υγεία. Πρέπει να συγχωρούμε και τον εαυτό μας από τα λάθη και τις αμαρτίες μας, εκούσιες ή ακούσιες, συνειδητές ή ασυνείδητες. Και δεν εννοώ να συνεχίζουμε να αμαρτάνουμε εκουσίως και στη συνέχεια να συγχωρούμε τον εαυτό μας. Εννοώ να συγχωρούμε τον εαυτό μας από συγκεκριμένη αμαρτία, αφού έχουμε μετανοήσει και δεν την επαναλαμβάνουμε πια συνειδητά.
«Η συγχώρηση δεν είναι μια περιστασιακή πράξη, είναι μια διαρκής στάση ζωής». Dr. Martin Luther King Jr.
Όλα όσα ανέφερα ισχύουν σε προσωπικό επίπεδο. Το ερώτημα που προκύπτει όμως είναι: Πώς μπορώ να συγχωρήσω τα διαρκή εγκλήματα και τις κατάφωρες αδικίες μιας κυβέρνησης κατά του λαού; Κρατώντας μέσα μου διαρκή θυμό, οργή, αγανάκτηση και εκδικητικότητα για τους κυβερνώντες, δεν βλάπτει άραγε την υγεία μου; Σαφώς και βλάπτει, αφού προκαλεί καθημερινό στρες, άγχος και σε πολλούς προβλήματα επιβίωσης. Τι κάνουμε σε αυτές τις περιπτώσεις για να μην βλάπτουμε την υγεία μας; Πώς προφυλάσσουμε την εσωτερική μας γαλήνη; Μπορούμε να πούμε, «Πάτερ άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι», όταν είμαστε πεπεισμένοι ότι γνωρίζουν τι κάνουν και το κάνουν συνειδητά; Δυστυχώς δεν έχω απάντηση σε αυτό, διότι είμαι κι εγώ θύμα αυτής της εσωτερικής αγανάκτησης και οργής κατά της παρούσας εγκληματικής ψευτοδημοκρατικής κυβέρνησης αλλά και όλων των προηγούμενων. Προσπαθώ κι εγώ καθημερινά να διαχειριστώ αυτά τα αρνητικά συναισθήματά μου ώστε να μην βλάψουν την υγεία μου. Δεν είναι εύκολο, αλλά το παλεύω. Θέλω δεν θέλω, όμως, έχω εμπλακεί σε αυτή την αέναη πάλη μεταξύ του καλού και του κακού, της αλήθειας κατά του ψεύδους, του φωτός εναντίον του σκότους, την οποία οφείλω να συνεχίσω έως ότου φύγω απ’ αυτόν τον κόσμο. Δεν μπορώ να μείνω απαθής και αδιάφορη στη θέα της αδικίας, της δυστυχίας και του ανθρώπινου αίματος που ποτίζει καθημερινά τη γη. Νιώθω στρατευμένη και δεν μπορώ να κάνω πίσω.
Εσύ πού στέκεσαι; Στο να περιφρουρείς την κίβδηλη νιρβάνα σου οχυρωμένος μέσα στο μικρόκοσμό σου και αδιαφορώντας για τον ανθρώπινο πόνο γύρω σου;
Κι εσύ θρησκόληπτε, μην περιμένεις κάποιον εξωτερικό ανθρωπόμορφο «θεό» να επέμβει, να «δέσει τον διάβολο» και να φέρει τον επίγειο παράδεισο. Αν υπήρχε και αν μπορούσε, θα το είχε κάνει ήδη. Εμείς οι άνθρωποι πρέπει να βγάλουμε το φίδι από την τρύπα. Εμείς οι άνθρωποι πρέπει να "δέσουμε" τον «διάβολο» που έχει το πάνω χέρι στην ανθρωπότητα. Εμείς, οι υιοί και οι θυγατέρες του Υψίστου, πρέπει να αναλάβουμε τα πνευματικά μας όπλα και να καταρρίψουμε την κυριαρχία των δυνάμεων του κακού. Δικό μας χρέος είναι, δική μας αποστολή. Και αν τα αναλάβουμε, θα τα καταφέρουμε, μέσα από πολλές οδύνες, «διότι τα όπλα του πολέμου ημών δεν είναι σαρκικά, αλλά δυνατά συν Θεώ προς καθαίρεσιν οχυρωμάτων·» (Β’ προς Κορινθίους 10:4)
Τι λοιπόν περιμένει η στενάζουσα κτίσις για λυτρωθεί;
«Διότι η μεγάλη προσδοκία της κτίσεως προσμένει την φανέρωσιν των υιών του Θεού» (Προς Ρωμαίους 8:19)
Καταλάβατε εσείς οι φαντασιόπληκτοι ψευτοχριστιανοί θρησκόληπτοι που περιμένετε παθητικά την «Δευτέρα Παρουσία του Χριστού» για να δει η ανθρωπότητα άσπρη μέρα;
Καταλάβατε εσείς οι Εβραίοι που πασχίζετε να χτιστεί ο τρίτος ναός του Σολομώντα για να έρθει ο αναμενόμενος Μεσσίας σας και να κυβερνήσει την ανθρωπότητα;
Έχω δυσάρεστα νέα για σας. Τίποτα από όλα αυτά δεν θα συμβεί. Και αν δεν εγερθούν παγκοσμίως οι υιοί και οι θυγατέρες του Φωτός για να παλέψουν το "Θηρίο" με πνευματικά όπλα, η ανθρωπότητα θα πορεύεται ολοταχώς προς την αυτοκαταστροφή της… Διότι κανένας κατασκευασμένος «θεός» δεν μπορεί να ανατρέψει τη Νομοτέλεια που διέπει το Σύμπαν.
Εσύ, θρησκόληπτε ψευτοχριστιανέ, πότε ήταν η τελευταία φορά που προσευχήθηκες ένθερμα, με δάκρυα και στεναγμούς αλάλητους, για να υπερισχύσει το καλό εναντίον του κακού στην ανθρωπότητα; Για να εδραιωθεί η ειρήνη και η αγάπη επί της γης, για να καταργηθεί η ανομία και η αδικία;